École de Paris (fr. „szkoła paryska”) oznacza grupę malarzy działających w Paryżu w pierwszej połowie XX wieku. Artyści byli głównie pochodzenia żydowskiego, przybyli do Paryża z różnych krajów, między innymi z Europy Wschodniej. Uprawiali głównie malarstwo figuratywne. Nazwę Ecole de Paris stworzył historyk sztuki, André Warnod w 1925 roku w artykule „L’Etat et l’art vivant”. René Huyghe i Jean Rudel wprowadzili natomiast podział na „première École de Paris” (malarze, rzeźbiarze i graficy, którzy przybyli do Paryża w latach 1905-1914) i „deuxième École de Paris” ( artyści artystów przybyli do Paryża w latach 1918-1939).
Do grona Ecole de Paris zaliczani są między innymi Marc Chagall, Tsuguharu Foujita, Mojżesz Kisling, Tadeusz Makowski, Louis Marcoussis, Amadeo Modigliani, Mela Muter, Jules Pascin, Chaim Soutine, Eugeniusz Eibisch, Ossip Zadkine, Eugeniusz Zak.
Określenie École de Paris nie odnosiło się do konkretnego stylu – w gronie byli reprezentanci różnych stylów, m.in. kubiści, ekspresjoniści.
Artystów łączyło miejsce zamieszkania w legendarnej La Ruche czyli „ulu”- budynku zaprojektowanym przez Gustave`a Eiffela w paryskiej dzielnicy Montparnasse. Artyści spotkali się także m.in. w kawiarni La Rotonde przy Bulwarze Montparnasse.
Za początek Ecole de Paris uznawane jest przybycie do Paryża Julesa Pascin w 1905 roku. W 1906 roku do miasta przyjechał także Amadeo Modigliani.
Eugeniusz Eibisch wyjechał do Paryża z Krakowa w 1920 roku. Przyjaźnił się między innymi z Chaimem Soutinem. Prace artystów z kręgu Ecole de Paris pokazywała między innymi galeria Leopolda Zborowskiego.